integracja społeczna – IPON – Randki Dla Osób Niepełnosprawnych

Nowe prawo dla lepszego życia: ustawa o asystencji osobistej zmienia rzeczywistość osób z niepełnosprawnościami

Czy wiesz, że osoby z niepełnosprawnościami w Polsce mogą już wkrótce zyskać realne wsparcie w codziennym życiu?

Wyobraź sobie Annę, kobietę z niepełnosprawnością ruchową, która codziennie zmaga się z prostymi czynnościami – wyjściem na zakupy, do lekarza, czy załatwieniem spraw urzędowych. Dotąd zdana była na rodzinę lub dobrą wolę sąsiadów. Teraz, dzięki ustawie o asystencji osobistej, Anna może zyskać niezależność, której potrzebuje, by prowadzić życie na własnych zasadach.

Czym jest asystencja osobista?

Asystencja osobista to usługa polegająca na wsparciu osoby z niepełnosprawnością w wykonywaniu codziennych czynności, których nie może zrealizować samodzielnie na równi z innymi. Może to być pomoc w poruszaniu się, czynnościach domowych, wyjściach do pracy, szkoły czy na wydarzenia społeczne.

Usługa asystencji osobistej jest dostosowana do indywidualnych potrzeb – to osoba z niepełnosprawnością decyduje, w czym dokładnie ma pomóc asystent i w jakim zakresie. Taka forma wsparcia pozwala zachować autonomię, a jednocześnie znacząco ułatwia funkcjonowanie w codziennym życiu.

Co zmienia ustawa?

Nowy projekt ustawy o asystencji osobistej wprowadza systemowe rozwiązania, które:

zapewniają stały i przewidywalny dostęp do usług asystenta,
wprowadzają możliwość wyboru własnego asystenta,
uznają asystencję za podstawowe prawo osób z niepełnosprawnościami,
integrują usługę z systemem pomocy społecznej i opieki zdrowotnej.

Ustawa zakłada również opracowanie jednolitych standardów świadczenia usług asystenckich oraz stworzenie krajowego rejestru asystentów osobistych, co ma zapobiec nieprawidłowościom i poprawić jakość wsparcia.

Kto będzie mógł skorzystać z asystenta?

Z usług asystenta będą mogły skorzystać osoby:

z niepełnosprawnością sprzężoną,
z niepełnosprawnością intelektualną,
z poważnymi ograniczeniami w poruszaniu się,
dzieci i dorośli posiadający orzeczenie o znacznym lub umiarkowanym stopniu niepełnosprawności.

Dodatkowo, projekt ustawy zakłada elastyczność w zakresie godzin i formy świadczenia usług. Asystent będzie mógł towarzyszyć osobie z niepełnosprawnością w różnych kontekstach: od spraw urzędowych i edukacyjnych, po wyjazdy rekreacyjne czy spotkania towarzyskie. Takie podejście podkreśla, że celem asystencji nie jest opieka, ale wsparcie w niezależnym życiu.

Dlaczego ta zmiana jest tak ważna?

Do tej pory usługi asystenta były dostępne głównie w ramach projektów czasowych, finansowanych z Funduszu Solidarnościowego. Brakowało ciągłości i stabilności, a dostęp był ograniczony terytorialnie i liczbowo. Ustawa o asystencji osobistej ma to zmienić – wprowadza systemowe rozwiązanie, które daje realne wsparcie osobom z niepełnosprawnościami w całej Polsce.

Według danych Biura Pełnomocnika Rządu ds. Osób z Niepełnosprawnościami, w edycji programu asystencji w 2023 roku wzięło udział ok. 36 tys. osób. To jednak kropla w morzu potrzeb – w Polsce żyje ponad 4 mln osób z niepełnosprawnościami. Systemowa ustawa może zwiększyć skalę wsparcia i uczynić je bardziej dostępnym.

Jak wygląda procedura?

Projekt zakłada:

uproszczone wnioski składane do gminy lub wyznaczonego organu,
możliwość zgłoszenia własnego kandydata na asystenta,
finansowanie usług z budżetu państwa,
integrację z innymi świadczeniami i systemami (np. mObywatel, ZUS).

Ustawa przewiduje także szkolenia dla asystentów oraz wprowadzenie nadzoru nad jakością usług. Osoby korzystające z pomocy będą mogły wyrażać opinie i zgłaszać nieprawidłowości, co ma poprawić transparentność i jakość wsparcia.

Kiedy ustawa wejdzie w życie?

Projekt ustawy został zatwierdzony przez Stały Komitet Rady Ministrów i obecnie czeka na dalsze procedowanie w Sejmie. Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, nowe przepisy mogą zacząć obowiązywać jeszcze w 2025 roku.

Warto zaznaczyć, że projekt spotkał się z pozytywnym odbiorem środowisk osób z niepełnosprawnościami i organizacji społecznych. W toku konsultacji zgłoszono jednak postulaty rozszerzenia katalogu uprawnionych osób oraz uproszczenia niektórych procedur.

Podsumowanie

Ustawa o asystencji osobistej to przełomowy krok w kierunku pełnego włączenia osób z niepełnosprawnościami w życie społeczne. Zapewnia nie tylko pomoc w codzienności, ale też szansę na niezależność, rozwój i aktywność. To zmiana, na którą czekało wiele osób – teraz możemy wspólnie zadbać o to, by jej wdrożenie przyniosło rzeczywiste korzyści.

Jeśli chcesz wspierać ten kierunek zmian – udostępnij ten artykuł, rozmawiaj o nim z innymi i bądź na bieżąco z pracami legislacyjnymi.

Źródła:

Wielkanoc nadziei – jak osoby z niepełnosprawnościami mogą odnaleźć sens świąt nawet w trudnych chwilach

Czy zdarzyło Ci się poczuć, że Wielkanoc jest świętem, w którym wszyscy się cieszą – oprócz Ciebie? Nie jesteś sam z tym uczuciem. Dla wielu z nas to czas mieszanych emocji. Ale właśnie Wielkanoc przypomina, że nawet po najciemniejszym czasie przychodzi nadzieja. I że każdy ma prawo do świąt, które są prawdziwie dostępne i pełne sensu.

Święta, które uczą siły – nie tylko duchowej

Dla społeczności osób z niepełnosprawnościami Wielkanoc to czas nieco inny niż dla reszty. To nie tylko rodzinne spotkania przy stole, ale też momenty, gdy bariery – architektoniczne i społeczne – stają się jeszcze bardziej widoczne. Trudności z transportem, nieprzystosowane miejsca czy nawet niezrozumienie otoczenia sprawiają, że nie każdy czuje się częścią świętowania.

Ale właśnie dlatego trzeba o tym mówić. Bo każde święto nabiera sensu dopiero wtedy, gdy możemy je przeżywać w pełni – bez wykluczenia i poczucia, że znowu jesteśmy „na uboczu”.

Wielkanoc to czas dla każdego – także tego, kto nie mieści się w „tradycyjnym” obrazie świąt

Nie musisz mieć pełnego stołu i idealnej rodziny, żeby te święta coś dla Ciebie znaczyły. Możesz być samodzielny albo potrzebować wsparcia. Możesz być w domu, w DPS-ie albo w szpitalu. To, co ważne, to chwila refleksji, spojrzenie w siebie i poczucie, że jesteś ważny – niezależnie od okoliczności.

Wielkanoc to święto ludzi, którzy się nie poddają. Tych, którzy każdego dnia walczą o swoją przestrzeń, godność i dostępność. To święto także dla Ciebie.

Małe rzeczy, które robią różnicę

Nie każdy z nas może dziś wyjść na spacer wśród budzącej się do życia przyrody. Ale każdy może zrobić coś małego, co ma znaczenie:

zadzwonić do kogoś, kto czuje się samotny;
wysłać życzenia komuś, kto potrzebuje dobrego słowa;
przypomnieć sobie, że mamy prawo do świąt, które nie są „dla wszystkich oprócz nas”;
pomóc komuś w zakupach lub przygotowaniu świątecznych potraw, jeśli jest taka potrzeba;
opublikować wpis w mediach społecznościowych, przypominając o osobach, które spędzają święta samotnie.

Takie gesty budują społeczność osób z niepełnosprawnościami – silną, różnorodną i prawdziwą.

Wielkanocne życzenia z przesłaniem

Z okazji Świąt Wielkiej Nocy chcemy Ci życzyć nie tylko zdrowia i spokoju. Chcemy Ci życzyć nadziei, która nie jest naiwna, tylko mądra. Odwagi, która nie krzyczy, ale codziennie działa po cichu. I siły, która pozwala wstać, nawet gdy trzeba się podnieść nie po raz pierwszy, a setny.

Niech te święta – nawet jeśli inne niż u większości – będą Twoje. Prawdziwe, dostępne i dające sens. Niech inkluzja podczas Wielkanocy stanie się rzeczywistością, a nie tylko ideą.

Twoje działanie ma znaczenie

Jeśli ten tekst coś w Tobie poruszył – podziel się nim. Udostępnij, napisz komentarz, powiedz znajomym. Bo każdy taki gest sprawia, że nasza społeczność staje się bardziej widoczna, bardziej słyszana i – zwyczajnie – bardziej ludzka.

Udostępniając ten tekst, pokazujesz, że osoby z niepełnosprawnościami mają prawo do pełnych i dostępnych świąt – nie tylko od święta!

Narkotyki i niepełnosprawność: kiedy życie na marginesie prowadzi do ryzyka

Czy niepełnosprawność chroni przed wejściem na ścieżkę przestępczą? Wbrew pozorom – nie. Historia z Dzierżoniowa pokazuje, że osoby z niepełnosprawnościami również mogą zostać uwikłane w świat przestępczy, często z powodu braku wsparcia, marginalizacji i poczucia bezsilności. Sprawa 33-letniego mężczyzny poruszającego się na wózku inwalidzkim, zatrzymanego za przemyt narkotyków, skłania do refleksji nad tym, co robi (lub czego nie robi) nasze społeczeństwo, by przeciwdziałać takim sytuacjom.

Zatrzymanie w Dzierżoniowie – co się wydarzyło?

W marcu 2025 roku funkcjonariusze policji z Dzierżoniowa zatrzymali 33-latka, który poruszał się na wózku inwalidzkim. Mężczyzna przewoził prawie pół kilograma klefedronu – substancji psychoaktywnej należącej do tzw. dopalaczy. Początkowo próbował tłumaczyć, że to pasza dla zwierząt – co jest znanym trikiem stosowanym przy próbach przemytu – ale policyjne testy szybko potwierdziły, że chodzi o narkotyk.

Nie był to jego pierwszy konflikt z prawem. Mężczyzna był wcześniej karany za podobne przestępstwa, co oznacza, że działał jako recydywista. Teraz grozi mu nawet 12 lat więzienia. Jego przypadek odbił się szerokim echem nie tylko ze względu na charakter przestępstwa, ale także ze względu na jego sytuację zdrowotną.

Przestępczość a niepełnosprawność – temat tabu?

Przyzwyczailiśmy się myśleć o osobach z niepełnosprawnościami jako ofiarach – systemu, zaniedbań, biedy. Rzadziej dopuszczamy myśl, że mogą one popełniać przestępstwa. Tymczasem rzeczywistość bywa bardziej złożona. Osoby z niepełnosprawnościami, podobnie jak inni, żyją w określonym kontekście społecznym – i również mogą być sprawcami czynów zabronionych.

Statystyki dotyczące przestępczości wśród osób z niepełnosprawnościami są ograniczone, ale dostępne dane wskazują, że ryzyko konfliktu z prawem wzrasta w przypadku osób doświadczających wykluczenia, ubóstwa i braku wsparcia. Problemem nie jest sama niepełnosprawność, lecz otoczenie społeczne, które zamiast wspierać – często jeszcze bardziej utrudnia funkcjonowanie.

Dlaczego osoby z niepełnosprawnościami sięgają po ryzykowne rozwiązania?

1. Brak stabilności finansowej

W Polsce renta socjalna i zasiłki dla osób z niepełnosprawnościami są na poziomie, który nie pozwala na samodzielne utrzymanie się. Wielu z nich nie ma szansy na pełnoetatową pracę – nie ze względu na brak chęci, ale na brak dostępnych i dostosowanych miejsc pracy. Kiedy nie ma dochodów, a potrzeby rosną – łatwo wejść na drogę „szybkich pieniędzy”.

2. Samotność i izolacja

Niepełnosprawność fizyczna często łączy się z izolacją społeczną. Osoby na wózku rzadziej wychodzą z domu, mają mniej kontaktów towarzyskich, co może prowadzić do depresji, uzależnień i braku motywacji do działania. W takim stanie łatwiej o wpływ osób trzecich – zwłaszcza tych, które oferują „łatwe rozwiązania”.

3. Środowisko o podwyższonym ryzyku

Osoby z niepełnosprawnościami żyjące w ubogich dzielnicach lub rodzinach dysfunkcyjnych mają znacznie większe ryzyko wejścia w kontakt z przestępczością. Brak edukacji, obecność patologii i uzależnień, a także niska świadomość prawna dodatkowo zwiększają ryzyko wykorzystania.

Niewidzialne ryzyko – przestępczość a wykorzystywanie osób zależnych

Często osoby z niepełnosprawnościami nie są w przestępstwach „inicjatorami”, lecz wykonawcami poleceń – wykorzystanymi przez zorganizowane grupy lub osoby bliskie. Osoby zależne bywają zmuszane do przenoszenia narkotyków, kradzieży lub świadczenia usług, których nie rozumieją lub nie są świadome konsekwencji.

To rodzi pytania o odpowiedzialność i o to, czy system potrafi odróżnić świadome działanie od manipulacji i przymusu. Niestety – rzadko.

Jak temu przeciwdziałać? Propozycje rozwiązań

🔹 Lepsze wsparcie społeczne

MOPS-y, PCPR-y i organizacje pozarządowe muszą być wyposażone nie tylko w środki, ale też w narzędzia wczesnego wykrywania zagrożeń. Potrzebna jest aktywna praca w terenie, rozmowy, kontrola sytuacji osób najbardziej narażonych.

🔹 Edukacja dostosowana do potrzeb

Programy profilaktyczne muszą być tworzone z myślą o osobach z niepełnosprawnościami – uwzględniając ich sposób komunikacji, poziom sprawności i możliwości poznawcze. Nie można zakładać, że standardowe kampanie dotrą do każdego.

🔹 Dostępność terapii i opieki psychologicznej

Terapie uzależnień i wsparcie psychiczne dla osób z niepełnosprawnością to w Polsce nadal rzadkość. Ośrodki są często niedostosowane architektonicznie, a specjaliści nieprzygotowani do pracy z osobami zależnymi. To musi się zmienić.

🔹 Równy dostęp do sprawiedliwości

Osoby z niepełnosprawnościami powinny mieć realny dostęp do pomocy prawnej, a sądy – obowiązek oceny, czy ich działania były świadome i w pełni samodzielne. Konwencja ONZ o prawach osób z niepełnosprawnościami jasno mówi o prawie do równego traktowania i ochrony przed nadużyciami.

Społeczeństwo ma głos

Nie oceniajmy pochopnie. Niepełnosprawność nie wyklucza sprawstwa, ale też nie oznacza automatycznie złych intencji. Czasem za „złym czynem” stoi desperacja, brak pomocy lub manipulacja ze strony innych.

Każdy z nas może zrobić coś małego – zapytać o samopoczucie sąsiada, wesprzeć lokalną fundację, przekazać informację o programie wsparcia. Zamiast zamykać oczy, uczmy się reagować.

Zakończenie: Twoje wsparcie ma znaczenie

Sprawa z Dzierżoniowa nie powinna być tylko kolejną sensacją w mediach. Może stać się impulsem do rozmowy – o tym, jak wygląda realne życie wielu osób z niepełnosprawnościami, jak je wspierać i jak zapobiegać ich wpadaniu w pułapki bez wyjścia.

Udostępnij ten tekst, porozmawiaj o nim z bliskimi, zaangażuj się w lokalne działania. Zmiana zaczyna się od świadomości – a ta od empatii i wiedzy.

Źródła:

Nowe życie po amputacji: jak odnaleźć siłę i wsparcie w trudnym momencie

Kiedy Marek usłyszał od lekarzy, że konieczna będzie amputacja nogi po wypadku motocyklowym, poczuł jakby grunt usuwał mu się spod nóg. Myślał, że straci wszystko: niezależność, pracę jako elektryk, a także możliwość aktywnego życia, które kochał. Dziś, kilka miesięcy później, porusza się z protezą, znów prowadzi własną działalność i trenuje na siłowni. Jego historia to dowód na to, że życie po amputacji nie musi być końcem – może być nowym początkiem. Takich historii jest więcej i każda z nich niesie wspólny przekaz: niepełnosprawność nie przekreśla marzeń.

Co oznacza życie po amputacji?

Amputacja kończyny to jedno z najtrudniejszych doświadczeń, jakie może spotkać człowieka. Wiąże się nie tylko z bólem fizycznym, ale także z ogromnym obciążeniem psychicznym. Strata części ciała wpływa na poczucie własnej wartości, relacje społeczne i codzienne funkcjonowanie. Osoby po amputacji często muszą na nowo nauczyć się podstawowych czynności, takich jak chodzenie, ubieranie się czy poruszanie w przestrzeni publicznej. Mimo to, dzięki odpowiedniemu wsparciu – medycznemu, psychologicznemu i społecznemu – wiele osób wraca do aktywnego życia.

Życie po amputacji to także walka ze stereotypami i barierami – zarówno fizycznymi, jak i społecznymi. Dostępność przestrzeni, transportu publicznego, miejsc pracy czy obiektów sportowych ma ogromny wpływ na jakość życia osób z niepełnosprawnościami. Dlatego tak ważne jest, by mówić o ich potrzebach i działać na rzecz pełnej integracji.

Etapy adaptacji: od szoku do akceptacji

Po amputacji pacjenci przechodzą przez różne etapy adaptacji. Najpierw pojawia się szok i niedowierzanie, potem smutek, lęk i frustracja. Z czasem jednak, przy wsparciu specjalistów i bliskich, można dojść do etapu akceptacji i odbudowy życia:

Rehabilitacja fizyczna – kluczowa dla odzyskania sprawności i przygotowania do protezy. Ćwiczenia pomagają odbudować siłę mięśni, równowagę i koordynację.
Wsparcie psychologiczne – pomaga w oswojeniu się z nową rzeczywistością, radzeniu sobie ze stratą i budowaniu nowej tożsamości.
Konsultacje protetyczne – pozwalają dobrać odpowiednią protezę do stylu życia, aktywności i oczekiwań pacjenta.
Integracja społeczna – grupy wsparcia, fora internetowe, warsztaty i wydarzenia dają poczucie przynależności, inspirują i budują relacje.

Gdzie szukać pomocy?

W Polsce działa kilka organizacji i programów, które oferują kompleksowe wsparcie dla osób po amputacjach:

Fundacja Moc Pomocy

Prowadzi program, w ramach którego osoby po amputacjach otrzymują wsparcie menedżera rehabilitacji, psychologa, protetyka i doradców. Fundacja pomaga też w zbieraniu środków na protezy i rehabilitację oraz łączy pacjentów z osobami, które przeszły podobną drogę. Organizowane są również kampanie edukacyjne i wydarzenia integracyjne.

Fundacja Znowu w Biegu

Oferuje bezpłatne konsultacje psychologiczne online – do 10 godzin spotkań, które można odbyć z domu. To ogromne wsparcie, szczególnie dla osób mieszkających poza dużymi miastami. Fundacja działa również na rzecz aktywizacji zawodowej i edukacji osób z niepełnosprawnościami.

Grupy wsparcia i webinary

Dzięki spotkaniom z innymi osobami po amputacji łatwiej przejść przez trudne momenty. Wspólne rozmowy, dzielenie się doświadczeniami i wzajemne wsparcie dają siłę do działania. Coraz więcej takich inicjatyw przenosi się do internetu, co ułatwia udział osobom z ograniczoną mobilnością.

Technologia zmienia życie

Nowoczesne protezy oraz innowacyjne rozwiązania, takie jak osseointegracja (wszczepianie implantu bezpośrednio do kości), znacząco poprawiają komfort życia. Wiele osób dzięki nim odzyskuje mobilność i niezależność. Dziś proteza to nie tylko element zastępczy – to narzędzie, które może umożliwić aktywne życie, uprawianie sportu, pracę zawodową, a nawet udział w wydarzeniach kulturalnych.

Warto dopytać lekarza lub protetyka o dostępne opcje – niektóre mogą być częściowo refundowane lub objęte dofinansowaniem z NFZ, PFRON lub fundacji prywatnych. Wiele zależy od rodzaju amputacji, stylu życia i planów pacjenta. Osseointegracja to wciąż nowość w Polsce – nie jest jeszcze powszechnie dostępna i w większości przypadków nie jest refundowana.

Aktywność fizyczna i powrót do życia

Sport może być nie tylko elementem rehabilitacji, ale też nowym sposobem na życie. Osoby po amputacjach coraz częściej biorą udział w zawodach, trenują amatorsko i odkrywają, że ruch pomaga im odzyskać radość życia. Siatkówka na siedząco, pływanie, jazda na rowerze, narciarstwo czy biegi z protezami to tylko kilka z możliwych aktywności.

Aktywność fizyczna poprawia nie tylko kondycję, ale też samopoczucie psychiczne. Pozwala oderwać się od codziennych trudności, buduje pewność siebie i daje realne poczucie sprawczości. W wielu miastach działają kluby sportowe dla osób z niepełnosprawnościami, które oferują zajęcia prowadzone przez instruktorów znających specyfikę pracy z osobami po amputacjach.

Nie jesteś sam – wsparcie buduje siłę

Najtrudniejsze momenty często prowadzą do najgłębszych przemian. Osoby po amputacjach są dowodem na to, że nawet po dramatycznym wydarzeniu można żyć pełnią życia. Kluczem jest wsparcie – rodziny, specjalistów, społeczności. Niektóre osoby po amputacjach zostają mentorami lub wolontariuszami, wspierając innych na początku tej drogi.

Nie bój się sięgać po pomoc i mówić o swoich potrzebach. Każdy krok – dosłownie i w przenośni – przybliża do niezależności. Warto szukać inspiracji i wiedzy, ale też dzielić się swoimi doświadczeniami. Twoja historia może pomóc komuś innemu przetrwać najtrudniejszy etap.

Podsumowanie

Amputacja to nie koniec. To wyzwanie, ale też szansa na nowy początek. Dzięki wsparciu fundacji, dostępowi do nowoczesnych technologii i budowaniu społeczności, życie po amputacji może być aktywne, niezależne i satysfakcjonujące. Kluczowe jest, by nie zostawać z tym samemu – są ludzie i instytucje, które naprawdę chcą pomóc. Jeśli znasz kogoś, kto zmaga się z podobną sytuacją – podziel się tym artykułem. Twoja reakcja może pomóc komuś odzyskać nadzieję i odnaleźć nowy sens.

Źródła

Godność, seksualność, niezależność – wyjątkowa konferencja już w maju 2025

Czy osoby z niepełnosprawnościami mają prawo do intymności, seksualności i niezależności? Choć odpowiedź wydaje się oczywista, wciąż rzadko słyszymy o tych tematach w debacie publicznej. Wiele osób wciąż mierzy się z milczeniem, niezrozumieniem, a nawet zawstydzaniem, gdy tylko pojawia się temat ich potrzeb emocjonalnych i seksualnych.

To tabu postanowiły przełamać Fundacja Wbrew Pozorom i Fundacja Złotowianka, organizując pierwszą edycję konferencji „Godność Człowieka”, która odbędzie się 17–18 maja 2025 roku w Złotowie.

Seksualność i prawa podstawowe – czas na prawdziwy dialog

Wydarzenie odbędzie się pod hasłem: „Seksualność, intymność i rehabilitacja w kontekście praw podstawowych”. Celem organizatorek jest stworzenie bezpiecznej przestrzeni do otwartej rozmowy o sprawach, które dla wielu są codziennością – ale o których rzadko mówi się głośno.

To nie będzie konferencja „o” osobach z niepełnosprawnościami – ale „z” nimi. To ich głosy, potrzeby i doświadczenia będą w centrum. Jak mówi Renata Orłowska, prezeska Fundacji Wbrew Pozorom: „To temat, który zbyt długo był pomijany. Czas to zmienić – z odwagą, szacunkiem i równością”.

Co znajdzie się w programie?

Podczas dwóch intensywnych dni odbędą się:

Wykłady ekspertów z dziedzin medycyny, psychologii, seksuologii, prawa i edukacji,
Panele dyskusyjne z udziałem osób z niepełnosprawnościami, ich partnerów i specjalistów,
Warsztaty tematyczne, indywidualne konsultacje i spotkania w mniejszych grupach,
Transmisje online dla osób z całej Polski – bez barier i ograniczeń,
Przestrzeń do autentycznej rozmowy, wymiany perspektyw i tworzenia wspólnoty.

Poruszone zostaną m.in. tematy:

seksualność i intymność jako niezbywalne prawa człowieka,
rola asystencji seksualnej w życiu osób z niepełnosprawnościami,
edukacja seksualna dostosowana do indywidualnych potrzeb,
znaczenie rehabilitacji seksualnej i rozwoju osobistego,
jak technologia może wspierać intymność i niezależność,
wpływ relacji i bliskości na zdrowie psychiczne,
jak budować akceptację siebie i przełamywać stereotypy.

To nie będzie teoria oderwana od życia – ale konkretna wiedza, doświadczenia, historie i rozwiązania.

Dla kogo jest ta konferencja?

Wydarzenie skierowane jest do każdego, kto chce zrozumieć więcej i działać z większym szacunkiem:

osób z niepełnosprawnościami – niezależnie od wieku, płci czy rodzaju niepełnosprawności,
ich partnerów, rodzin i przyjaciół,
opiekunów, asystentów osobistych, edukatorów,
lekarzy, terapeutów, seksuologów, pracowników socjalnych,
przedstawicieli organizacji pozarządowych, urzędów i instytucji,
każdego, kto chce budować świat bardziej dostępny, empatyczny i równy.

Miejsce wydarzenia – Miejsce Mocy w Złotowie – jest w pełni dostępne architektonicznie. Organizatorzy zapewniają też bezpłatny udział i transmisję online, by nikt nie został pominięty.

Dlaczego warto wziąć udział?

To pierwsza w Polsce konferencja, która łączy temat seksualności z niepełnosprawnością, godnością i prawami człowieka – bez wstydu, patosu i dystansu. Bo osoby z niepełnosprawnościami mają takie same potrzeby jak wszyscy: bliskości, miłości, zrozumienia, niezależności.

Wspólnymi siłami – poprzez otwartość, szacunek i edukację – możemy zmienić sposób, w jaki postrzegana jest intymność osób z niepełnosprawnościami. Bo godność nie zna ograniczeń ruchowych, poznawczych czy społecznych. A rozmowa o seksualności nie jest luksusem – tylko prawem.

📅 17–18 maja 2025, Złotów – zapiszcie tę datę!

🔗 Więcej informacji i formularz rejestracyjny: https://godnoscczlowieka.pl

Zachęcamy do udziału i dzielenia się informacją. Każdy głos się liczy – a im więcej nas będzie, tym większa szansa na prawdziwą zmianę.

Sukcesy, które inspirują – 21 marca Światowy Dzień Zespołu Downa

Czy kiedykolwiek miałeś wrażenie, że świat nie dostrzega Twoich możliwości? Tak często czują się osoby z zespołem Downa. A jednak – mimo barier – potrafią osiągać rzeczy niezwykłe. Jednym z takich dowodów są sukcesy polskich sportowców z zespołem Downa, którzy udowadniają, że ograniczenia są po to, by je przekraczać. To nie tylko wyjątkowe historie – to także wezwanie do zmiany społecznego myślenia.

Czym jest Światowy Dzień Zespołu Downa?

Obchodzony co roku 21 marca, ten dzień ma symboliczne znaczenie – wiąże się z obecnością trzeciego chromosomu w 21. parze. Światowy Dzień Zespołu Downa to nie tylko okazja do świętowania różnorodności, ale też moment, by głośno mówić o prawach, możliwościach i marzeniach osób z tą wadą genetyczną.

To dzień pełen kolorowych skarpetek, symbolu akceptacji i solidarności. Ale przede wszystkim – dzień ludzi, którzy zasługują na widzialność. To również czas refleksji nad tym, jak nasze społeczeństwo postrzega osoby z niepełnosprawnością intelektualną i co możemy zrobić, by to postrzeganie zmieniać.

Sportowcy z zespołem Downa – polska duma na arenie międzynarodowej

W ostatnich latach polscy sportowcy z zespołem Downa robią coś więcej niż tylko reprezentują kraj – łamią stereotypy i inspirują tysiące ludzi.

Iga Wyrębek z Mielca zdobyła aż pięć medali (trzy złote!) podczas mistrzostw świata federacji DSISO (Down Syndrome International Swimming Organisation) w Portugalii w pływaniu. Jej determinacja i radość z każdego startu wzruszają nawet najbardziej sceptycznych obserwatorów.
Jakub Kachniarz z Wrocławia – 19-latek z zespołem Downa – nie tylko zdobywa medale, ale też pokazuje, jak wielką rolę może odegrać sport w budowaniu pewności siebie, samodzielności i poczucia przynależności społecznej.
Michał Gałek, uprawiający judo, to medalista zawodów Trisome Games w Hiszpanii, który potwierdził, że marzenia są w zasięgu ręki – niezależnie od kodu genetycznego. Jego historia stała się inspiracją dla wielu młodych ludzi z niepełnosprawnością.

To nie są wyjątki. To część większego ruchu – ludzi, którzy dzięki wsparciu rodzin, trenerów i organizacji przekraczają kolejne granice.

Występy Polaków na międzynarodowych zawodach pokazują, że mamy ogromny potencjał i talenty, które zasługują na profesjonalne wsparcie i rozgłos. Coraz więcej rodzin i instytucji angażuje się w rozwój sportu dla osób z zespołem Downa, choć nadal brakuje wystarczających programów krajowych i długofalowej strategii. Również media zaczynają częściej dostrzegać te osiągnięcia, ale droga do pełnej równości jeszcze przed nami.

Dlaczego takie historie są ważne?

W świecie, w którym nadal zbyt często mówi się o „ograniczeniach” zamiast „możliwościach”, takie historie zmieniają perspektywę. Opowieści o sukcesach pokazują, że warto inwestować w ludzi – niezależnie od ich diagnozy.

Osoby z zespołem Downa mogą:

uczyć się i pracować,
uprawiać sport wyczynowo,
mieć pasje i osiągać sukcesy,
być aktywne społecznie i obywatelsko,
inspirować innych do działania,
przełamywać stereotypy poprzez codzienne życie i osiągnięcia.

Wystarczy spojrzeć na przykłady z innych krajów, gdzie osoby z zespołem Downa pracują w hotelach, teatrach, restauracjach czy urzędach. Kluczem jest wczesna diagnoza, wczesna interwencja i świadome wsparcie otoczenia. Dobre programy społeczne, szkoleniowe i integracyjne mogą zmienić życie całych rodzin.

Co możemy zrobić jako społeczeństwo?

Zwracać uwagę na potrzeby, nie tylko na diagnozy.
Wspierać edukację włączającą i dostosowaną do indywidualnych możliwości.
Promować sport i aktywność fizyczną jako narzędzia rozwoju i integracji.
Tworzyć miejsca pracy przyjazne różnorodności.
Angażować się w kampanie społeczne i edukacyjne.
Nie bać się rozmowy – pytać, słuchać, uczyć się od siebie nawzajem.

Nie chodzi o litość, tylko o partnerstwo i realną obecność osób z zespołem Downa w naszym codziennym życiu. Każdy może zacząć od drobnego gestu – rozmowy, zaproszenia, propozycji współpracy. Takie działania mają znaczenie – zmieniają rzeczywistość małymi krokami.

Edukacja, praca, niezależność

Coraz więcej osób z zespołem Downa uczęszcza do szkół masowych lub integracyjnych. Pojawiają się też inicjatywy wspierające wejście na rynek pracy. Dzięki fundacjom i projektom lokalnym rośnie liczba miejsc, gdzie osoby z niepełnosprawnością intelektualną mogą się rozwijać i czuć potrzebne.

Mimo wszystko wyzwania pozostają:

niewystarczająca liczba specjalistów,
brak odpowiedniego wsparcia w dorosłości,
ograniczony dostęp do mieszkalnictwa wspomaganego,
niedostateczna edukacja społeczna wśród pracodawców i instytucji,
niewielka liczba asystentów osobistych.

Zespół Downa nie powinien być przeszkodą w prowadzeniu samodzielnego, spełnionego życia. Potrzebujemy tylko elastycznego, empatycznego systemu i świadomości społecznej. Równość nie polega na identycznym traktowaniu, ale na tworzeniu warunków, w których każdy ma szansę się rozwijać.

Podsumowanie: każdy dzień to szansa na zmianę

Światowy Dzień Zespołu Downa to nie tylko jeden dzień w roku. To okazja, by przypomnieć sobie, że różnorodność to siła. Codziennie możemy budować bardziej otwarte społeczeństwo – przez zrozumienie, akceptację i współdziałanie.

Jeśli możemy zrobić choć jedną rzecz – to niech to będzie zauważenie i docenienie potencjału osób z zespołem Downa. Ich obecność ubogaca nasze życie i czyni świat bardziej ludzkim.

💬 Podziel się tym artykułem z innymi, zostaw komentarz lub opowiedz komuś o sukcesach, które Cię zainspirowały. Czasem jedno słowo może zmienić czyjeś spojrzenie – a może nawet życie. Razem możemy stworzyć przestrzeń, w której każdy będzie czuł się mile widziany.

Źródła:

Zmiany w Kodeksie karnym – większa ochrona osób z niepełnosprawnościami przed przestępstwami z nienawiści

Czy kiedykolwiek byłeś świadkiem sytuacji, w której osoba z niepełnosprawnością została poniżona lub zaatakowana słownie? Niestety, takie incydenty wciąż się zdarzają. Ostatnie zmiany w polskim prawie mają na celu zwiększenie ochrony osób z niepełnosprawnościami przed mową nienawiści i przestępstwami z nienawiści.

Rozszerzenie ochrony prawnej – co się zmienia?

6 marca 2025 roku Sejm uchwalił nowelizację Kodeksu karnego, która poszerza katalog przesłanek przestępstw z nienawiści. Dotychczas przepisy chroniły osoby przed przestępstwami motywowanymi uprzedzeniami ze względu na przynależność narodową, etniczną, rasową, wyznaniową bądź bezwyznaniowość. Nowe przepisy dodają do tego katalogu niepełnosprawność, wiek, płeć i orientację seksualną. Oznacza to, że przestępstwa motywowane uprzedzeniami wobec tych cech będą ścigane z urzędu, a nie w trybie prywatnoskargowym.

Zmiana ta jest istotna, ponieważ dotychczasowe przepisy nie obejmowały osób z niepełnosprawnościami jako grupy chronionej przed przestępstwami z nienawiści. W praktyce oznaczało to, że wiele przypadków aktów agresji słownej i fizycznej wobec osób z niepełnosprawnościami nie było traktowanych jako przestępstwa z nienawiści, a co za tym idzie – rzadziej dochodziło do skazania sprawców.

Surowsze kary za przestępstwa z nienawiści – co grozi sprawcom?

Zgodnie z nowelizacją, za stosowanie przemocy lub groźby bezprawnej z powodu niepełnosprawności, wieku, płci lub orientacji seksualnej grozi kara pozbawienia wolności od 3 miesięcy do 5 lat. Za nawoływanie do nienawiści oraz publiczne znieważenie z tych samych powodów przewidziano karę do 3 lat więzienia. Co istotne, nowelizacja obniża górną granicę kary z 3 do 2 lat pozbawienia wolności w przypadku znieważenia grupy ludności lub pojedynczej osoby.

Zmiany w prawie mają na celu nie tylko ukaranie sprawców, ale przede wszystkim odstraszanie potencjalnych przestępców i uświadamianie społeczeństwa, że przemoc wobec osób z niepełnosprawnościami nie może być tolerowana.

Reakcje społeczne i opinie ekspertów

Wprowadzone zmiany spotkały się z różnymi reakcjami. Rzecznik Praw Obywatelskich poparł nowelizację, podkreślając konieczność lepszej ochrony grup mniejszościowych narażonych na dyskryminację, w tym osób z niepełnosprawnościami.

Niektórzy eksperci zwracają uwagę na potencjalne wyzwania związane z interpretacją nowych przepisów. Zmiana sformułowania „z powodu jej przynależności” na „w związku z przynależnością” może rozszerzyć zakres kryminalizacji, obejmując sytuacje, w których osoby nieposiadające określonych cech mogą być uznane za pokrzywdzone.

Nie brakuje jednak także głosów krytycznych. Część środowisk prawniczych obawia się, że przepisy mogą prowadzić do nadużyć i ograniczania wolności słowa. Z kolei niektóre organizacje działające na rzecz osób z niepełnosprawnościami wskazują, że same regulacje prawne to za mało – konieczne są także kampanie edukacyjne oraz działania na rzecz zmiany postaw społecznych.

Przestępstwa z nienawiści wobec osób z niepełnosprawnościami – skala problemu

Z badań wynika, że osoby z niepełnosprawnościami znacznie częściej doświadczają agresji słownej i fizycznej niż osoby pełnosprawne. Raport RPO wskazuje, że nawet 70% osób z niepełnosprawnościami przynajmniej raz w życiu doświadczyło dyskryminacji lub mowy nienawiści. Najczęściej dochodzi do:

werbalnych ataków i poniżania w miejscach publicznych,
przemocy fizycznej,
hejtu w Internecie,
trudności w dostępie do usług z powodu stereotypów i uprzedzeń.

To pokazuje, jak ważne jest skuteczne egzekwowanie nowych przepisów i edukacja społeczeństwa na temat równego traktowania.

Jak możemy wspólnie przeciwdziałać mowie nienawiści?

Każdy z nas ma rolę w walce z mową nienawiści i dyskryminacją. Oto kilka kroków:

Edukacja – Poszerzajmy wiedzę na temat niepełnosprawności i uczmy się empatii.
Reagowanie – Nie bądźmy obojętni na przejawy mowy nienawiści.
Wsparcie – Okazujmy wsparcie osobom z niepełnosprawnościami, angażując się w inicjatywy promujące równość.
Promowanie pozytywnych postaw – Dzielmy się historiami sukcesów osób z niepełnosprawnościami, aby przełamywać stereotypy.

Podsumowanie

Nowelizacja Kodeksu karnego wprowadzająca surowsze kary za przestępstwa z nienawiści wobec osób z niepełnosprawnościami to ważny krok w stronę równości. Jednak same przepisy nie wystarczą – kluczowe jest ich skuteczne egzekwowanie oraz nasze codzienne zaangażowanie w promowanie szacunku, empatii i akceptacji. Każdy z nas może przyczynić się do pozytywnej zmiany, reagując na przejawy mowy nienawiści i wspierając osoby z niepełnosprawnościami.

Źródła:

AAC – Co to jest i dlaczego jest kluczowe dla osób z trudnościami w komunikacji?

Wstęp

Wyobraź sobie, że masz pełną świadomość otaczającego Cię świata, ale nie możesz powiedzieć ani słowa. Nie dlatego, że nie chcesz, ale dlatego, że Twoje ciało Ci na to nie pozwala. Tak wygląda codzienność wielu osób z niepełnosprawnościami, które nie mogą komunikować się werbalnie. Dla nich każda próba nawiązania kontaktu z otoczeniem może być frustrująca i wymaga ogromnej determinacji. Na szczęście istnieją systemy AAC – alternatywne i wspomagające metody komunikacji – które pomagają przełamać tę barierę. Dzięki nim możliwe jest nie tylko wyrażanie podstawowych potrzeb, ale także prowadzenie rozmów, budowanie relacji i uczestnictwo w życiu społecznym.

Według badań, miliony ludzi na całym świecie korzystają z AAC, by móc się komunikować. Szacuje się, że w samej Europie kilkaset tysięcy osób codziennie używa narzędzi AAC, by przekazać swoje myśli, uczucia czy potrzeby. Niezależnie od wieku czy rodzaju niepełnosprawności, odpowiednie wsparcie komunikacyjne może znacząco poprawić jakość życia osób niemówiących i umożliwić im pełniejsze uczestnictwo w społeczeństwie.

Czym jest AAC? (Augmentative and Alternative Communication)

AAC (ang. Augmentative and Alternative Communication) to zbiór narzędzi i strategii wspomagających komunikację osób, które nie mogą mówić lub mają poważne trudności w porozumiewaniu się. Obejmuje zarówno metody wspierające mowę, jak i te, które całkowicie ją zastępują. Może być stosowane przez osoby z różnymi rodzajami niepełnosprawności, w tym:

dzieci i dorosłych z porażeniem mózgowym,
osoby po udarach mózgu,
osoby z autyzmem,
pacjentów z chorobami neurodegeneracyjnymi (np. SLA, stwardnienie rozsiane),
osoby po urazach mózgu lub wypadkach, które utraciły zdolność mówienia.

Warto podkreślić, że AAC nie jest przeznaczone wyłącznie dla osób, które nigdy nie mówiły. Często korzystają z niego osoby, które straciły zdolność mówienia w wyniku choroby lub urazu, ale wcześniej posługiwały się językiem werbalnym.

Podział metod AAC

Systemy AAC można podzielić na dwie główne kategorie:

1. Metody niewspomagane (bez użycia technologii)

Metody te nie wymagają użycia urządzeń zewnętrznych. Komunikacja odbywa się za pomocą:

gestów i mimiki,
języka migowego,
tablic z symbolami lub literami,
obrazków (np. PECS – Picture Exchange Communication System).

Metody niewspomagane są szybkie i nie wymagają sprzętu, ale mają ograniczenia, gdy rozmówcy nie znają symboli. Wymagają również od otoczenia odpowiedniej wiedzy i gotowości do ich stosowania, co nie zawsze jest oczywiste. Dlatego w wielu przypadkach łączy się je z metodami wspomaganymi.

2. Metody wspomagane (z użyciem technologii)

Obejmują urządzenia elektroniczne oraz oprogramowanie wspierające komunikację, np.:

aplikacje na tablety i smartfony umożliwiające wybór symboli,
generatory mowy,
specjalistyczne klawiatury oraz przyciski do komunikacji,
systemy sterowane ruchem gałek ocznych dla osób niemogących używać rąk.

Metody wspomagane mogą dawać większą niezależność i możliwość pełniejszego uczestnictwa w życiu społecznym. Warto podkreślić, że wiele osób korzysta z obu metod jednocześnie – na przykład używa gestów w połączeniu z aplikacjami wspomagającymi mowę. AAC nie jest rozwiązaniem zero-jedynkowym, a raczej elastycznym systemem dopasowanym do indywidualnych potrzeb użytkownika.

Dlaczego brak standardów AAC jest problemem?

Pomimo postępu technologicznego, w wielu krajach, w tym w Polsce, brakuje jednolitych standardów AAC. Powoduje to szereg problemów:

Brak systemowego wsparcia – osoby potrzebujące AAC często pozostawione są same sobie i nie mają dostępu do profesjonalnej pomocy.
Niedostateczne finansowanie – specjalistyczne urządzenia i aplikacje są kosztowne, a refundacja w wielu przypadkach jest niewystarczająca.
Brak edukacji i szkoleń – zarówno dla użytkowników AAC, jak i ich rodzin oraz nauczycieli.
Niewystarczająca dostępność technologii – szkoły i instytucje rzadko dysponują odpowiednimi narzędziami.

W krajach takich jak Szwecja czy Holandia systemy AAC są standardem w edukacji i rehabilitacji, co pozwala osobom niemówiącym na pełniejsze uczestnictwo w życiu społecznym. Wprowadzenie podobnych rozwiązań w Polsce mogłoby znacząco poprawić sytuację osób niemogących mówić i ich rodzin.

Jakie działania są potrzebne?

Aby poprawić sytuację osób korzystających z AAC, konieczne są następujące kroki:

Stworzenie ogólnokrajowych standardów określających zasady wdrażania i finansowania AAC.
Zapewnienie szkoleń dla nauczycieli i terapeutów, aby lepiej wspierali osoby niemówiące.
Większa świadomość społeczna na temat znaczenia AAC i potrzeby jego dostępności.
Lepsza dostępność urządzeń i aplikacji poprzez system refundacji lub dotacji.
Dostosowanie przestrzeni publicznej tak, aby osoby korzystające z AAC mogły się swobodnie komunikować w urzędach, szkołach czy miejscach pracy.

Podsumowanie

Komunikacja to podstawowe prawo każdego człowieka. Systemy AAC dają osobom niemówiącym szansę na pełniejsze życie i aktywne uczestnictwo w społeczeństwie. Jednak brak standardów i wsparcia instytucjonalnego utrudnia ich dostępność. Dzięki AAC wiele osób odzyskało możliwość wyrażania swoich myśli, marzeń i emocji – a to coś, czego nikt nie powinien być pozbawiony. Im większa świadomość społeczna na temat znaczenia AAC, tym większa szansa na pozytywne zmiany.

Źródła:

Słonecznik Ukrytych Niepełnosprawności: Tworzenie Przyjaznego Środowiska dla Wszystkich

Czy kiedykolwiek zastanawiałeś się, jak pomóc osobom z niepełnosprawnościami, których nie widać na pierwszy rzut oka? Program „Słonecznik Ukrytych Niepełnosprawności” to inicjatywa, która ma na celu zwiększenie świadomości społecznej i wsparcie dla takich osób. Jego wdrożenie pozwala na eliminację barier społecznych i tworzenie bardziej otwartego otoczenia dla każdego, niezależnie od ich ukrytych trudności.

Czym jest Słonecznik Ukrytych Niepełnosprawności?

Program „Słonecznik Ukrytych Niepełnosprawności” to międzynarodowa inicjatywa wspierająca osoby z niewidocznymi niepełnosprawnościami. Celem programu jest promowanie empatii, akceptacji oraz tworzenie bardziej inkluzywnego społeczeństwa. Osoby uczestniczące w programie noszą specjalne smycze z symbolem słonecznika na zielonym tle, sygnalizując w ten sposób potrzebę dodatkowej pomocy lub zrozumienia. Przykładowo, osoba z zaburzeniami sensorycznymi może odczuwać duży dyskomfort w głośnym otoczeniu, takim jak dworzec czy lotnisko. Nosząc smycz, daje znać obsłudze i innym pasażerom, że może potrzebować więcej czasu lub spokojniejszej przestrzeni. Smycz ta stanowi uniwersalny znak dla osób postronnych, sygnalizując, że dana osoba może potrzebować wsparcia, ale nie chce o to prosić w sposób bezpośredni.

Dlaczego słonecznik?

Słonecznik został wybrany jako symbol ze względu na swoje pozytywne konotacje – kojarzy się z radością, siłą i pewnością siebie. Jest również łatwo rozpoznawalny, co ułatwia identyfikację osób potrzebujących wsparcia. Noszenie smyczy ze słonecznikiem to dyskretny sposób poinformowania otoczenia o ukrytej niepełnosprawności. To proste, ale skuteczne narzędzie umożliwia osobom zmagającym się z różnymi schorzeniami unikanie stresujących sytuacji związanych z koniecznością tłumaczenia swojego stanu zdrowia.

Jakie niepełnosprawności są ukryte?

Ukryte niepełnosprawności to schorzenia, które nie są widoczne na pierwszy rzut oka. Mogą to być m.in.:

Zaburzenia ze spektrum autyzmu
ADHD
Choroby serca
Dysfunkcje wzroku i słuchu
Astma
Cukrzyca
Choroby neurologiczne
Schorzenia psychiczne, takie jak depresja i lęki
Choroby autoimmunologiczne, które powodują przewlekłe zmęczenie

Osoby z takimi schorzeniami często spotykają się z niezrozumieniem, ponieważ ich niepełnosprawność nie jest widoczna. Program „Słonecznik” pomaga im komunikować swoje potrzeby w sposób dyskretny i skuteczny. Dzięki niemu mogą liczyć na większą wyrozumiałość w sytuacjach wymagających dodatkowej pomocy lub cierpliwości.

Korzyści dla społeczności

Wdrożenie programu „Słonecznik Ukrytych Niepełnosprawności” przynosi liczne korzyści:

Zwiększenie świadomości: Społeczeństwo staje się bardziej świadome istnienia ukrytych niepełnosprawności i wyzwań, z jakimi borykają się te osoby.
Lepsza obsługa: Pracownicy instytucji publicznych i prywatnych są szkoleni, aby rozpoznawać symbol słonecznika i odpowiednio reagować na potrzeby noszących go osób.
Budowanie empatii: Program promuje postawy empatyczne i zrozumienie dla osób z ukrytymi niepełnosprawnościami.
Większa dostępność usług: Dzięki wdrożeniu programu instytucje publiczne, lotniska, dworce i inne placówki dostosowują swoje procedury, by lepiej obsługiwać osoby z niewidocznymi schorzeniami.

Jak dołączyć do programu?

Osoby zainteresowane uczestnictwem w programie mogą otrzymać smycz ze słonecznikiem na lotniskach, w punktach obsługi klienta czy instytucjach biorących udział w inicjatywie. W Polsce smycze można zamówić również poprzez organizacje pozarządowe wspierające osoby z niepełnosprawnościami, takie jak Fundacja Integracja czy Stowarzyszenie Przyjaciół Integracji. W Polsce można je znaleźć m.in. na lotniskach w Warszawie, Krakowie i Gdańsku. Niektóre galerie handlowe oraz urzędy miejskie również udostępniają smycze dla osób, które zgłoszą taką potrzebę. Przykładowo, linie lotnicze Ryanair oferują takie smycze na wszystkich obsługiwanych przez siebie lotniskach. Wystarczy zgłosić się do punktu „pomocy specjalnej” lub strefy recepcyjnej. W wielu krajach smycze dostępne są także w aptekach, urzędach i organizacjach wspierających osoby z niepełnosprawnościami.

Wsparcie w podróży

Podróżowanie może być stresujące dla osób z ukrytymi niepełnosprawnościami. Dzięki programowi „Słonecznik” takie osoby mogą liczyć na:

Szybszą obsługę: Przejście przez kontrolę bezpieczeństwa bez konieczności stania w długich kolejkach.
Dodatkową pomoc: Personel lotniska czy linii lotniczych jest przygotowany do udzielenia wsparcia w razie potrzeby.
Komfort psychiczny: Świadomość, że otoczenie rozumie i respektuje ich potrzeby.
Bezstresowe poruszanie się po przestrzeniach publicznych: Dzięki znajomości symbolu słońca personel i inne osoby mogą reagować z większym zrozumieniem i cierpliwością.

Przykład Opola

Program został wdrożony w kilku polskich miastach, m.in. w Krakowie, Wrocławiu i Warszawie. Opole jest jednym z miejsc, które aktywnie promują inicjatywę, podejmując działania mające na celu jej popularyzację. Coraz więcej instytucji publicznych, w tym niektóre urzędy, galerie handlowe oraz PKP, zaczyna wdrażać ten program, aby wspierać osoby z ukrytymi niepełnosprawnościami. W ramach inicjatywy, 24 lutego 2025 roku, opolski Ratusz oraz inne kluczowe obiekty miasta zostaną oświetlone w kolorach żółto-zielonych, symbolizujących program. To działanie ma na celu zwiększenie świadomości mieszkańców oraz pokazanie solidarności z osobami z ukrytymi niepełnosprawnościami. Lokalne instytucje, takie jak urzędy i placówki edukacyjne, również włączają się w promocję programu, informując mieszkańców o jego znaczeniu i możliwościach wsparcia.

Jak społeczeństwo reaguje na program?

Mimo rosnącej świadomości, wiele osób wciąż nie wie, co oznacza smycz ze słonecznikiem. Czasem zdarza się, że personel lotnisk czy instytucji publicznych nie jest odpowiednio przeszkolony w zakresie obsługi osób z ukrytymi niepełnosprawnościami. W takich sytuacjach istotna jest dalsza edukacja społeczeństwa i organizowanie szkoleń dla pracowników obsługi klienta. Wprowadzenie oznaczeń informacyjnych w miejscach publicznych mogłoby pomóc w większym zrozumieniu tej inicjatywy.

Podsumowanie

Aby program był jeszcze bardziej skuteczny, warto promować go w mediach oraz zachęcać kolejne instytucje do wdrażania tej inicjatywy. Warto też informować osoby z ukrytymi niepełnosprawnościami o możliwościach uzyskania smyczy oraz o miejscach, które respektują ten symbol.

Program „Słonecznik Ukrytych Niepełnosprawności” to krok w stronę bardziej empatycznego i inkluzywnego społeczeństwa. Dzięki niemu osoby z niewidocznymi schorzeniami mogą czuć się bardziej komfortowo w przestrzeni publicznej, a reszta społeczeństwa zyskuje narzędzie do lepszego ich zrozumienia i wsparcia. Twoje zaangażowanie – czy to poprzez noszenie smyczy, czy edukowanie innych – może realnie wpłynąć na poprawę jakości życia wielu osób.

Źródła:

Nowe dofinansowanie dla rodziców dzieci z niepełnosprawnościami – nabór wniosków rusza 1 marca 2025!

Wstęp

Od 1 marca 2025 roku ruszył nabór wniosków na nowe świadczenie dla rodziców i opiekunów prawnych dzieci z niepełnosprawnościami. Jest to kolejny krok w ramach programu „Aktywny samorząd”, realizowanego przez PFRON, który ma na celu wspieranie rodzin i osób z niepełnosprawnościami w codziennym życiu. To dofinansowanie może odciążyć budżet wielu rodzin, umożliwiając im łatwiejszy dostęp do opieki nad dziećmi oraz lepszą organizację życia zawodowego i prywatnego. Dowiedz się, kto może skorzystać z nowego wsparcia, jakie są warunki przyznania świadczenia i jak złożyć wniosek.

Czym jest nowe świadczenie?

Nowe świadczenie to forma dofinansowania kosztów opieki nad dzieckiem w żłobku lub przedszkolu. Jest to część Modułu II programu „Aktywny samorząd”, który obejmuje wsparcie edukacyjne i zawodowe osób z niepełnosprawnościami. Program ten jest finansowany przez Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (PFRON) i stanowi kluczowy element polityki wspierania rodzin z dziećmi wymagającymi szczególnej opieki.

Maksymalna kwota dofinansowania wynosi do 347 zł miesięcznie, a jej ostateczna wysokość może być uzależniona od innych form wsparcia otrzymywanych przez rodzinę. Ostateczna wysokość świadczenia jest ustalana indywidualnie, uwzględniając potrzeby rodziny oraz inne świadczenia, które mogą przysługiwać opiekunom.

Kto może skorzystać?

Świadczenie skierowane jest do rodziców oraz opiekunów prawnych dzieci z niepełnosprawnościami, którzy posiadają orzeczenie o znacznym lub umiarkowanym stopniu niepełnosprawności. Jest to kluczowe wsparcie dla rodzin, które muszą łączyć obowiązki zawodowe z opieką nad dzieckiem.

Aby skorzystać z dofinansowania, dziecko musi uczęszczać do żłobka, przedszkola lub innej placówki opiekuńczej. Świadczenie ma na celu wsparcie rodziców, którzy chcą wrócić do pracy, kontynuować edukację lub po prostu zapewnić swojemu dziecku najlepszą możliwą opiekę.

Jak złożyć wniosek?

Aby otrzymać dofinansowanie, należy przejść przez uproszczony proces składania wniosków online. W tym celu należy:

Zarejestrować się w Systemie Obsługi Wsparcia (SOW).
Wypełnić formularz elektroniczny dostępny na platformie.
Załączyć wymagane dokumenty, w tym orzeczenie o niepełnosprawności dziecka oraz dokument potwierdzający uczęszczanie do żłobka lub przedszkola.
Przesłać wniosek do odpowiedniego oddziału PFRON.

System Obsługi Wsparcia (SOW) pozwala na pełną obsługę wniosków online, co eliminuje konieczność wizyt w urzędach. Jest to znaczące ułatwienie, zwłaszcza dla osób z ograniczoną mobilnością oraz tych, którzy mają trudności z załatwianiem spraw administracyjnych osobiście.

Do kiedy można składać wnioski?

Nabór wniosków trwa do końca marca 2025 roku, dlatego warto złożyć dokumenty jak najszybciej, aby uniknąć ewentualnych opóźnień. Warto pamiętać, że liczba dostępnych miejsc w programie może być ograniczona, dlatego kluczowe jest szybkie podjęcie decyzji.

Dlaczego to świadczenie jest ważne?

Nowe wsparcie finansowe ma raczej charakter symboliczny, ale dla rodzin znajdujących się na skraju ubóstwa może mieć istotne znaczenie. Umożliwia większą niezależność zawodową rodziców, odciążenie domowego budżetu i poprawę jakości życia całej rodziny. Dzięki uproszczonemu procesowi składania wniosków świadczenie jest bardziej dostępne i przyjazne dla beneficjentów.

Dodatkowym atutem programu jest jego szeroka dostępność. Dofinansowanie nie jest uzależnione od dochodu, co oznacza, że każda rodzina spełniająca podstawowe warunki formalne może ubiegać się o wsparcie. Dzięki temu świadczenie może przyczynić się do lepszego wyrównywania szans w dostępie do opieki i edukacji dla dzieci z niepełnosprawnościami.

Jakie korzyści przyniesie świadczenie?

Nowe dofinansowanie dla rodziców dzieci z niepełnosprawnościami może przynieść szereg korzyści, w tym:

Zwiększenie aktywności zawodowej rodziców – możliwość pozostawienia dziecka w żłobku lub przedszkolu ułatwia podjęcie lub kontynuowanie pracy,
Odciążenie budżetu rodzinnego – dodatkowe środki mogą pomóc w pokryciu kosztów związanych z opieką,
Lepsza integracja dzieci z rówieśnikami – dostęp do edukacji i wspólnych zajęć rozwijających,
Prostsza obsługa administracyjna – możliwość złożenia wniosku online bez konieczności wizyt w urzędach.

Podsumowanie

Nowe świadczenie to kolejny krok w kierunku zwiększenia dostępności wsparcia dla rodzin osób z niepełnosprawnościami. Dofinansowanie opieki nad dzieckiem to niewielkie wsparcie, które może pomóc w pokryciu części kosztów opieki i ułatwić codzienne funkcjonowanie rodzin z dziećmi z niepełnosprawnościami. Jeśli spełniasz kryteria, nie zwlekaj – złóż wniosek już dziś i skorzystaj z dostępnych środków.

Rząd planuje dalsze rozszerzanie programów wsparcia dla osób z niepełnosprawnościami, dlatego warto śledzić kolejne zmiany legislacyjne i nowe możliwości uzyskania dodatkowej pomocy. Warto również konsultować się z organizacjami wspierającymi osoby z niepełnosprawnościami, które mogą pomóc w interpretacji przepisów i składaniu wniosków.